Przedszkole nr 248 w Warszawie

Metoda Projektu jest to metoda interdyscyplinarna, która zakłada u uczących się znaczną samodzielność i odpowiedzialność. Projekty mogą być wykonywane grupowo lub indywidualnie.  Dzieci podczas pracy nad swoimi projektami powinny mieć zapewniony swobodny dostęp do różnych przedmiotów oraz pomocy nauczyciela.

Metoda projektu pomaga stworzyć zintegrowany zespół, w którym dzieci przez pracę w grupie- uczą się rozwiązywania problemów, aktywnego słuchania, skutecznego komunikowania się, a także zdobywają poczucie własnej wartości.

Metoda projektu wdraża dzieci do planowania oraz organizowania swojej pracy, a także do dokonywania samooceny. Podczas projektu praca odbywa się w indywidualnie ustalonym czasie i tempie. Metoda taka umożliwia doświadczenie solidarności oraz radości ze wspólnego wysiłku, a także poczucie identyfikacji z zadaniem, które pozwala przezwyciężyć konflikty między jednostkami. 

W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Celem edukacji matematycznej w przedszkolu jest rozwijanie zdolności do poznawania rzeczywistości, stawiania hipotez, logicznego rozumowania, skutecznego wykorzystania różnych strategii i procedur matematycznych, rozwiązywania różnych problemów. 

Dzieci poznają podstawy klasyfikowania, rytmy, cechy wielkościowe, miary, orientację w przestrzeni, cechy wielkościowe i porównują wielkości, rozwijają umiejętność liczenia i rachowania; zapoznają się z wybranymi elementami geometrii, nabywają umiejętności logicznego myślenia i myślenia przyczynowo-skutkowego, rozwiązywania problemów, a także zbierania informacji na zadany temat. 

Organizujemy zabawy dydaktyczne z klockami matematycznymi, korzystając z pomysłów „101 zabaw z klockami” M. Skury i M. Lisickiego. 

 Metoda ta jest szczególnie polecana podczas rozwiązywania problemów. Wszyscy uczestnicy mają prawo zgłaszać swoje pomysły, pomysły te nie podlegają ocenie. Ważna jest duża liczba pomysłów, nie jest istotne, kto jest autorem poszczególnych pomysłów.

Po zakończeniu zgłoszeń można przystąpić do oceny pomysłów pod kątem przydatności do rozwiązania konkretnego zadania. 

Pedagogika zabawy jest metodą, która stwarza możliwości dzieciom do działania w atmosferze akceptacji i zaufania.

Celem pedagogiki zabawy jest dostarczenie prowadzącemu różnorodnych pomysłów, które umożliwią świadomą i kreatywną pracę z grupą.

Aktywizowanie uczniów w procesie nauczania jest obecnie uznawane za najważniejszą zasadę nauczania i uczenia się.

Głównymi celami pedagogiki zabawy są:

• harmonijny i wszechstronny rozwój dziecka,
• pomoc w odkrywaniu najlepszych cech dziecka.

Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony. 

Proponuje zabawy i gry, które: 

• zapewniają dobrowolność uczestnictwa, 
• wykluczają rywalizację,
• dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo, plastykę.

Głównym atrybutem wykorzystywanym w pracy opisywaną metodą jest duża, kolorowa chusta, która przyciąga uwagę dzieci, ożywia je i daje im wiele radości, uśmiechu. Jest ona wspaniałym środkiem do rozbudzenia dziecięcej wyobraźni, kiedy staje się balonem, wiatrem, łodzią, siecią rybacką oraz tym wszystkim, o czym tylko można pomarzyć. Możliwości jej zastosowania są nieograniczone, dlatego staje się ona dowodem na to, że im prostsze formy i pomoce, tym lepsza zabawa. 

Techniki parateatralne w przedszkolu to bardzo wartościowe działania edukacyjne pracy z dziećmi.

Pomagają rozwijać wyobraźnię, emocje, mowę, współpracę i pewność siebie, a jednocześnie dają mnóstwo radości.

Techniki parateatralne to formy zabaw inspirowanych teatrem, ale niewymagające tradycyjnej sceny, kostiumów czy scenariusza. To spontaniczne działania dzieci, które łączą ruch, słowo, muzykę, gest i emocje. Ich celem nie jest występ dla widzów, ale proces twórczy i ekspresja dziecka.

Cele stosowania technik parateatralnych:

• rozwijanie wyobraźni i kreatywności,
• doskonalenie mowy i komunikacji,
• kształtowanie umiejętności społecznych (współpraca, empatia, słuchanie innych),
• poznawanie emocji i sposobów ich wyrażania,
• wzmacnianie poczucia własnej wartości i odwagi,
• wprowadzanie w świat kultury i sztuki.

Przykładowe techniki parateatralne:

• Drama (improwizacja słowno-ruchowa)

Dzieci wchodzą w role i spontanicznie odgrywają sytuacje.

Np. „Jesteś drzewem w czasie burzy”, „Zagubione zwierzątko szuka domu”. Rozwija wyobraźnię, mowę, empatię, rozumienie emocji.

• Pantomima

Zabawy bez słów – tylko gestem, mimiką i ruchem.

Np. „Pokaz, jak rośnie kwiatek”, „Jak wygląda radość, a jak smutek”. Uczy ekspresji ciała i interpretacji uczuć.

• Teatrzyk kukiełkowy, cieni, z pomocą pacynki

Dzieci same tworzą postacie (kukiełki, maski, cienie) i wymyślają krótkie historyjki.

Wspiera rozwój manualny i wyobraźnię, pozwala „schować się” za postacią — dobra metoda dla nieśmiałych dzieci.

• Inscenizacja wiersza lub opowiadania

Proste przedstawienia oparte na znanych tekstach (np. Brzechwa, Tuwim). Kształci pamięć, język, współpracę w grupie.

• Teatr ruchu / muzyczny

Dzieci wyrażają emocje i treść poprzez ruch do muzyki (np. taniec motyli, burza, ). Rozwija rytmikę, wrażliwość muzyczną i koordynację.

• Teatr przedmiotu

Zwykłe przedmioty (łyżka, szalik, piłka) stają się bohaterami opowieści.

Uczy kreatywności i symbolicznego myślenia.

Rola nauczyciela

• inspiruje, zachęca, ale nie narzuca,
• stwarza bezpieczną atmosferę zabawy;
• pomaga dzieciom wyrażać emocje i rozwiązywać konflikty,
• wspiera proces twórczy, a nie ocenia efekt.

Efekty stosowania technik parateatralnych:

• dzieci stają się bardziej otwarte i odważne,
• potrafią lepiej wyrażać emocje,
• wzrasta ich słownictwo i komunikacja,
• uczą się działać w grupie,
• wzmacniają poczucie tożsamości i wartości.